“Ieder van jullie is een hoeder en verantwoordelijk voor wat onder zijn hoede is gebracht’. (Deel 1)
Vanzelfsprekend kunnen we deze hadith interpreteren als dat je als moeder (samen met de vader, maar nu wend ik mij even tot de moeder) hoofdverantwoordelijk bent; kinderen. Jij bent dus de hoeder van je kinderen. En automatisch koppel ik deze hadith aan:
‘Jouw kinderen hebben rechten over jou”.
Wat wordt er bedoeld met deze rechten? Nu weten we allemaal dat het kind recht heeft op verzorging, onderwijs, onderdak etc. Maar hebben wij ook inzicht in wat een kind buiten dit ook nodig heeft? Ik schat in dat de meeste belangrijkstee dingen wel genoemd worden o.a. aandacht, veiligheid en liefde. Dat zijn de meest genoemde en de basis van de rechten. De rechten waarover ik spreek zijn de rechten die de relatie bevorderen, band versterken, de emotionele ontwikkeling bevorderen etc.
Nu weten we allemaal dat een kind opvoeden niet altijd gemakkelijk gaat. Er zijn uitdagingen en het kind luistert niet altijd, zit soms niet lekker in zijn vel of je begrijpt het kind even niet. En indien dit in balans is met dat het wel goed gaat, dan hoeft er geen reden te zijn om je zorgen te maken. Ook een kind heeft zijn struggles.
Maar wat nou als dit steeds vaker terugkomt? Het lijkt alsof patronen ontstaan en je het gevoel hebt dat je jouw kind steeds minder vaak kunt bereiken, steeds minder luistert en misschien wel ‘negatieve’ aandacht vraagt, wellicht minder goed presteert op school, steeds vaker ruzie heeft, vul maar in wat voor jou van toepassing is…
Hoe ga jij de oorzaak achterhalen? Waar start je en hoe ga je aan de slag? Ga je in gesprek met je kind? Wat zeg je dan? Wordt je boos? Ga je straffen en belonen? Ga je naar een psycholoog? In gesprek met school? Wat ga je zeggen? In gesprek met je man? Wat ga je zeggen? Ga je hem verwijten maken, of ruzie maken?
Stap 1: Ga eerst in gesprek met jezelf, lieve moeder. Kijk even in de spiegel en stel jezelf de volgende vragen;
>> Als ik de hoeder ben van mijn kinderen, heb ik mijn taak de afgelopen tijd wel voldoende uitgevoerd?
>> Mijn kinderen hebben rechten over mij, heb ik ze deze wel gegeven? Of is het er (onbewust) niet echt van gekomen?
>> Heb ik het de afgelopen tijd wellicht druk gehad en ben ik misschien tekort geschoten in het geven van aandacht?
>> Heb ik ze wel voldoende (emotionele) veiligheid geboden?
>> Heb ik ze mijn liefde voor hun getoond?
>> Heb ik genoeg kwalitatieve (mindfull) tijd geboden, waarin ze zich echt gezien en gehoord voelden?
>> Heb ik oprechte dua voor ze gedaan.
Antwoord: JA?
Dit zijn vragen die jezelf zou kunnen stellen, om tot oorzaak van onvrede van je kinderen te kunnen achterhalen. Als je op alle vragen volmondig en met een zuivere intentie JA kunt zeggen, dan neem je een volgende stap.
En weet je dat deze manier ook werkt als er onvrede is in je huwelijk. Kijk maar eens.
We gaan nog een stapje verder; voel jij weleens onvrede? Heb jij je rechten wel gekregen….
We kunnen dus stellen dat het recht dat een ander over je heeft de basis is voor een gezonde verstandhouding. Of het nu jouw kinderen zijn of je partner, je ouders en familie. Maar vergeet niet over wie jij de hoeder bent, daar ligt jouw hoofdverantwoordelijkheid en prioriteit. Als iedereen zijn recht zou geven, dan zou er niet zoveel onvrede zijn.
Antwoord: NEE
Het zou zo maar kunnen dat je op enkele of wellicht wel allemaal NEE antwoord. Wat zou dit met jou doen?
Zou jij je schuldig voelen? Ik kan mij voorstellen dat dit je eerste ingeving is. Maar weet je, niemand is perfect en we worden nou eenmaal niet geboren als supermama. Alles is een proces en het leven is een leerschool en niet de eindbestemming. Geef jezelf toestemming om te leren en nieuwe inzichten op te doen. Ooit werkte wat werkte en dan ineens werkt het niet meer, dan is het tijd voor iets anders wat wel werkt. Misschien is het niet eens een kwestie van nieuwe inzichten, maar even jezelf weer herpakken. Misschien was je afgeleid door andere (belangrijke) omstandigheden.
Vraag jezelf het volgende: Welke stap zou ik nu kunnen ondernemen om dingen anders aan te pakken en de rechten te kunnen geven die ik als hoeder behoor te geven.
Begin bij de basis, dat is jouw anker en jouw vertrekpunt:
“Ieder van jullie is een hoeder en verantwoordelijk voor wat onder zijn hoede is gebracht’.
Geef jij waar je de hoeder over bent zijn rechten?